Christus' juk opnemen!
D.J. Bolt
03-12-22
Op vrijdag 25 november 2022 woonden we een 'informatiebijeenkomst' te Ommen bij. Ds. H. Drost, emeritus predikant en lid van GKN Kampen, hield een inleiding over het thema Wat betekent het juk van Christus op je nemen?
Drie predikanten, te weten, ds. P. Heres (DGK Zwolle), R. Douma (GKN Enschede) en ds. H.J. Visser (GKv Daarlerveen) kregen gelegenheid erop te reageren.
Vervolgens beantwoordde een forum bestaande uit de predikanten, en ook br. P.T. Pel vragen uit de zaal.
Het boek Het Woord in geding uitgegeven door de Kerngroep bezinning GKv (KBG), werd kort gepresenteerd door br. Pel. Het boek geeft in drie delen – Omgang met de Schrift, Schrift en belijdenis, Schrift en kerkorde - een grondige analyse van het verval in de GKv. Het boekwerk kan worden besteld op de site van de KBG, www.bezinninggkv.nl.
We bieden een kort verslag van deze bijeenkomst en geven vervolgens enig commentaar op het besprokene. Naar schatting waren er ruim honderd aanwezigen, hoofdzakelijk ouderen.
Kort verslag
Inleiding ds. H. Drost
We willen het over iets belangrijks hebben. Over het evangelie, over Jezus Christus. Wie is Hij? Ook de moslims kennen Hem, Isa. De Koran noemt Hem een groot profeet maar toch is er op dat punt een heel wezenlijk verschil met de Bijbel. Want Hij is daarin niet alleen Profeet maar ook Redder! Hij zegt: Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven (Mat. 11:29). Hoe? Hij vraagt ons: Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel. Anderen kunnen ons een zwaar juk opleggen dat ze zelfs zelf niet willen aanraken, maar, zegt Jezus, Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.
Wat is dat 'juk opnemen'? Guido de Bres ziet dat in het aansluiten bij de kerk, zich onderwerpen aan haar onderwijzing en tucht, in het actief bewaren van haar eenheid, zie art. 28 NGB waar naar Jezus' uitspraak wordt verwezen. Dan gaat het om die kerk waar je hoort over de Christus' genade, waar Zijn kruis centraal staat en niet eigen opvattingen meer gezag toegekend worden dan Gods Woord (art. 29 NGB). De kerk die trouw is aan de gereformeerde belijdenis.
Dáár zit het breekpunt met de GKv die in het man/vrouw-besluit de gelijkheidsideologie stelt boven Gods Woord. In de Vrijmaking 1944 werd het juk van synodale hiërarchie en theologische wetenschap afgeworpen want daarin was de Bijbel niet meer de norm. Nú moeten we opnieuw stellen: wie vrijgemaakt is moet zich vrijmaken. Hoe is het toch zover gekomen?
In de coronatijd ging men over op één dienst per zondag, maar het hadden er eerder méér moeten zijn. Het gevolg is dat haast met een zekere gretigheid op veel plaatsen de middagdienst is of wordt geschrapt. Maar dat is pure armoede. En hoewel de GKN niet zoveel voorstelt, hoe rijk is het dat in haar respect voor Gods Woord is. Dat is haar grote waarde.
Prof. W. van 't Spijker heeft mooie dingen gezegd over 'opnemen van Christus' juk'. Het betekent: tot persoonlijk geloof komen, zich bij de kerk voegen en samenkomen in één kerkverband. Daar wordt de eenheid van de kerk zichtbaar. Daarbij is belangrijk dat er zorg, aandacht en gebed voor elkaar is. Dat we het slechte imago van 'kleine scheurkerkjes' achter ons kunnen laten. Want zo horen we veel over DGK en GKN praten.
Daarom pleit ik voor meer rust, voor genade en compassie. Daarvoor is tijd nodig. Er zijn grote kritische woorden gesproken maar het gaat naar Ps 102 om ootmoed en bewogenheid.
Onze kerken zijn puin als je naar mensen kijkt. Maar we moeten opzien naar Christus. Het gaat niet om onze kerk. We moeten Christus volgen, Zijn Woord op handen dragen en dat missionair willen uitdragen.
Reacties
Ds. R.Douma
Het juk van Christus botst met de huidige cultuur waarin de mens trouw wil zijn aan zichzelf, aan zíjn authentieke gevoelens. En die niet wil opgeven als het gaat om de vrouw-in-ambt, tucht of binding aan Schrift en belijdenis.
Maar het juk van Jezus betekent eigen gevoelens onderdrukken. Daarbij nemen we niet Christus' kruis op ons maar leren het zware kruis van 'doen-wat-wijzelf-willen' te vervangen door het lichte juk van doen-wat-Hij-wil.
Is GKN dan een goed voorbeeld in het zoeken van eenheid tussen broeders en zusters? Nee, we zijn niet het braafste jongetje van de klas maar moeten die eenheid wél zoeken.
Christus' juk leidt tot rust. Dat is geen stukje bevrijdingstheologie maar betekent rust van de zondelast. De kerk moet dáárop gericht zijn, op de genade van Jezus Christus! Hij bepaalt wat gerechtigheid, wat recht is. Bijvoorbeeld t.a.v. de vrouw als het gaat om het kerkelijk ambt, en die dan niet haar eigen aard volgt.
Die gerechtigheid geeft Christus ons als Middelaar, het past ons als een kledingstuk. We volgen Hem. Maar als leervrijheid als een banier wordt geheven dan is het noodzakelijk om ons daarvan vrij te maken.
De stelling van ds. Drost betekent dus vrijmaking als leervrijheid de toon aangeeft. Het is de dure plicht van ouders zich met hun kinderen dan weer onder juk van Jezus te stellen. Het kan betekenen dat je alléén komt te staan, en dat kan zo moeilijk zijn voor kinderen en jongeren. Maar ook dat behoort bij Christus' juk.
Ds. P. Heres
Ik wil me aansluiten bij Drost. Christus' juk opnemen betekent verlost worden, heel positief. Vergelijk het dragen van twee emmers, met een juk wordt dat veel lichter. Christus verlost van het juk van de zonde. Zijn last is licht als je Hem volgt, ook met een kruis op je schouder. Eensgezind samen luisterend naar Zijn Woord en onszelf verloochenend. Laten we elkaar daarmee confronteren. We hebben elkaar nodig, het Woord staat er vol van.
Art. 29 NGB vraagt dat we ons samen richten naar het zuivere Woord van God en alles wat daarmee in strijd is verwerpen, Jezus Christus erkennen als het enige Hoofd. Dat wij ons onder opzicht en tucht naar Gods Woord stellen om ons te bewaren bij de genade van Jezus Christus, valse leer afwijzen.
Maar in de GKv heerst leervrijheid, en is geen leertucht meer. De evolutietheorie mag worden aangehangen, de gereformeerde belijdenissen acht men tijdgebonden, de regenboog-ideologie vindt ingang, het vierde gebod wordt niet meer nageleefd en echtscheiding kan op allerlei gronden. Maar het meest erge is dat verzoening door voldoening, de enige mogelijkheid tot God te komen, ter discussie is komen te staan. Dan wordt het heel moeilijk. Als men niet meer wil binden aan Gods Woord en belijdenissen waar dan nog wel aan? En wat dan?
Christus' juk opnemen!
Dat is ieders persoonlijke verantwoordelijkheid. Ieder moet Hem volgen. We kunnen en mogen niet kerkelijk verdeeld zijn. Gebrek aan eenheid van broeders en zusters mag niet aan óns liggen. Eenheid is ook een roeping voor ieder persoonlijk!
Drost wil meer aandacht voor genade, bewogenheid, gevoeligheid. Maar dat kan ook gemakkelijk leiden tot afzijdigheid. Terwijl er met man en macht aan moet worden gewerkt om samen Jezus Christus te gaan volgen. Het is een dagelijkse roeping voor iedereen en moet door ons allen serieus worden genomen.
Ds. Visser
Het gescheiden optrekken is zo'n pijnlijke zaak en het omgaan met de verdeeldheid in GKv is zo lastig. Er is diepe verootmoediging nodig. Sinds de synodes van Meppel 2017 en Goes 2020 is de verontrusting steeds maar groter geworden.
Ik heb een aantal vragen.
Als er opgeroepen wordt tot vrijmaking, hoe gaat dat dan en waar moeten we heen?
Bovendien, er is nu nog ruimte voor Gods Woord in de GKv. Straks bij de fusie mogen beide visies naast elkaar staan, hoewel de moderne opvatting hoger gezag heeft.
Nog steeds kunnen persoonlijk geloof en samenleven in dat ene kerkverband samengaan. Er zijn wel dwalingen, maar er is geen tucht: men laat elkaar vrij.
Een kerk is toch nooit helemaal zuiver? Is er niet een (on)zichtbare kerk? Art. 28 gaat over de zichtbare kerk. Hoe moet je die zien: door vele kerken heen? Daar is veel verwarring over.
Kunnen we geen rust vinden in Jezus de Herder Die Zijn kudde bezig is te verzamelen en ook eraan werkt dat andere schapen Hem zullen gaan volgen? Moeten we ook niet willen lijden aan de kerk? Is dat ook niet 'ons kruis opnemen'?
Forum
Bij vragen en opmerkingen noemde niet ieder zijn naam. Voor zover we die weten of hoorden vermelden we die.
Vraag 1 - Ds. G.E. Geerds
Ik ben blij met het onderwerp van het referaat. We moeten oppassen niet in een mode van bezwaardheid te blijven steken maar ons afvragen wat wil Christus. En waar wil Hij dat we ons bij aansluiten. Dan zal toch in de eerste plaats naar de naaste omgeving moeten worden gekeken. Daarom heb ik in de bijdragen de CGK gemist.
Ds. Drost
Deze kerken hebben dezelfde problemen als de GKv. Bij aansluiting daar kom je van de regen in de drup. Terwijl er vroeger zoveel zegen uitging van het werk van o.a. prof. W. van 't Spijker.
De CGK zal als kerkverband duidelijker moeten worden waar het staat. Want een deel ervan is modern gericht in tegenstelling bijvoorbeeld tot christelijke gereformeerde kerken op Urk.
Vraag 2 – Br. A. Roskam
Een aspect van het juk van Jezus is ook dat het juk leiden mogelijk maakt, vergelijk het met het sturen van runderen. Wat betreft de CGK, misschien is er perspectief voor de komende jaren, we hebben positieve ervaringen met CGK Heerde waar we wonen.
Ds. Douma
Misschien dat we in de toekomst samen tot een Belijdend Gereformeerd Nederland kunnen komen. Maar we moeten bedenken dat het volgen van Gods Zoon niet leidt tot een 'soepel christendom'. En ook moeten we in ons denken over kerkelijke eenheid het werk van de Heilige Geest betrekken.
Ds. Heres
Christus' juk geeft verlichting én richting.
Ds. Visser
Dat er in de GKv alle ruimte is voor meningen en opvattingen kan als een teken van lauwheid worden aangemerkt. Er wordt niets meer gelezen, men vindt die ruimte wel fijn. Trouwens, soms wordt wél de mond gesnoerd.
Ds. Drost
Als waarheid én niet-waarheid worden getolereerd leidt dat tot onverschilligheid. Afscheiden is lastiger als je een gemeente dient. Zelf heb ik bezwaren ingediend tot aan het eindoordeel van GS Goes. Want je kunt zo niet met Gods Woord omgaan als daar is gebeurd. Maar ieder zal zelf zijn weg moeten vinden.
Vraag 3- ?
'1945' ging ergens over, en ook 2022/23 gaat over diepingrijpende zaken. Dus wéér vrijmaken. Maar de moeite door gebrek aan DGK/GKN eenheid leidt wel tot de houding van: 'We moeten morgen maar eens zien'. Er zijn heel veel bezwaarden die op eenwording van DGK en GKN wachten.
Waar wachten we eigenlijk op?
Ds. Douma
Eenheid is een terechte opdracht. Ik zie daarin ook geen grote problemen. Mijn gevoel is dat eenwording soms ook als excuus wordt gebruikt om geen beslissing te hoeven nemen. Men kan dan geen keuze maken, zoals Capelle aan den IJssel Noord, de Hersteld Gereformeerde Kerk van Bunschoten-Spakenburg, Urk, 't Harde. Er worden intense gesprekken over eenheid gevoerd en acht die van groot belang, maar men sluit zich niet aan bij een van de kerken.
Ds. Visser
Men moet ook heel voorzichtig zijn, en niet te snel gaan. Als er van de hak op de tak gesprongen wordt, dan gaat het net als in een huwelijk met een verschillende voorgeschiedenissen, mis. Zo'n huwelijk kan zo weer barsten.
Ds. Heres
We zijn verplicht om één te worden. DGK en GKN hadden gisteren al één moeten zijn. Wederzijdse deputaten hebben samen uitgesproken dat eenheid verantwoord en geboden is. De kerken zouden elkaar gelijktijdig moeten erkennen en tot eenheid besluiten, zo was het plan. Wat kunnen we nu nog doen? Het doet verschrikkelijk pijn dat het zo lang moet duren.
Ds. Drost
Wat kunnen we nog doen? Net als vanavond veel praten, met elkaar in contact komen. Er wordt binnen GKN veel gesproken over kanselruil, om daarvoor een regeling zoeken, zodat we elkaar leren kennen.
Waarom zijn we niet een? Dat komt door een slecht imago. Daar was ook ik bang voor. Je wilt niet bij ruziemakers terechtkomen. Maar ik heb bij ds. Bas en ds. J.R. Visser nederigheid gevonden. Zij weten het ook niet zo precies, en vinden het ook niet zo geweldig. In elk geval wordt in de kerken op zondag weer Gods Woord gepreekt.
Br. Pel
Wij hebben aangegeven dat we per 1 mei 2023 niet verder kunnen. Capelle aan den IJssel Noord en Urk blijven GKv. We gaan niet te snel naar DGK of GKN, nemen een tussenpositie in en roepen de minderheid in de GKv op samen met ons op te trekken in deze beweging.
Ds. Drost
We moeten geduld hebben en begrip opbrengen als men er nog niet aan toe is. Maar tegelijk, dan ga je wel in de ontwikkeling van de GKv mee. En dat is een groot risico.
Vraag 4 – Ds. Bijzet
Ik kon niet verder, was uitgepraat in GKv Emmen die samen gaat met de CGK daar.
Het is steeds dezelfde vraag: 'Wat moeten we kiezen?'. Er is gezegd: Het maakt niet meer uit. Voeg je je bij DGK dan krijg de GKN erbij, omgekeerd. En daar moeten we ernst mee maken en hard aan eenheid werken.
In Hardenberg zijn diepe wonden. Het is wijs om van de vierde versnelling naar de tweede terug te schakelen. Want als dezelfde mentaliteit blijft, komt er nieuwe ellende.
We moeten het niet forceren.
Tot zover een kort verslag van het gebeuren. We hebben gepoogd ons te mengen in de bespreking maar helaas was er geen tijd meer voor. Misschien is het ook beter dat nu hier in alle rust en breder te doen. Overigens, na afloop van de bijeenkomst hebben we (ook) nog ds. Drost gesproken en ons punt dat we hadden willen maken, duidelijk proberen te maken.
Reflectie
Allereerst, we hebben met veel instemming geluisterd naar de uitleg van het thema Wat betekent het juk van Christus op je nemen? En daar ook van geleerd. M.n. het 'sturende' aspect was nieuw voor ons. En ja, wij mensen gaan vaak gebukt onder eigenzinnig geconstrueerde jukken, hoe mooi die ook lijkt te passen bij het eigen ik met zijn gevoelens. We zien de gevolgen ervan in de samenleving die steeds problematischer wordt, o.a. door de regenboog-ideologie, het werd ook even aangestipt.
Het juk van verdeeldheid
In de bijdragen werd voortdurend benadrukt dat we ons eigen, in wezen zwaar drukkend zondejuk, af moeten leggen, en het juk van Christus op onze schouders laden. Dat vraagt Hij van ons. Het gaat om gehoorzaamheid aan Christus, de Redder en Verzoener van onze zonden. Dan zal blijken dat Zijn juk zoveel minder knelt en kwelt dan onze eigen draagconstructies.
Speerpunt in de bespreking was de oproep: maak u vrij, werp het juk van leervrijheid, tuchteloosheid en dwalingen van u af; neem het juk van de ware kerk van Christus op u. Terecht, dat zo vanuit het thema een dringend appel op ieder werd gedaan om zich vrij te maken van een kerkgemeenschap die het Woord heeft losgelaten.
Maar het punt waar we graag aandacht voor hadden willen zien, is de relatie tussen dat juk van Christus en de eenheid van Zijn kerk. Er zijn mooie woorden gesproken over kerkelijke eenheid maar toch op een kardinaal punt schoten o.a. bijdragen van verschillende sprekers tekort.
Het gaat ons hierom.
Onze Redder en Verzoener is óók Heer van de Kerk. Zijn Kerk dus, niet om onze DGK- of GKN-kerk of –kerkverband. We hadden verwacht dat de sprekers en vraagstellers ook dáár serieus aandacht in het kader van het 'juk' aan hadden gegeven. Dat gebeurde niet.
Was het dan ook niet wat te eenzijdig om vanuit de al afgescheiden positie steeds maar van ons af te wijzen op de taak van de ander om zich vrij te maken? En niet naar onszelf als 'al vrijgemaakten' te kijken door indringend op te roepen het zware juk van kerkelijke onenigheid en verdeeldheid dat al zo lang drukt en frustreert, af te werpen? Dat ook te vervangen door het juk van Christus? Het juk dat leidt tot vrede, liefde, samenhorigheid, zielseenheid?
We hebben het veelal gemist.
Zonde
Zeker, er was wel aandacht voor de verdeeldheid die broeders en zusters van DGK en GKN nu al jarenlang van elkaar gescheiden houdt. Maar ja, er werden daarvoor vele vonden aangevoerd. Er zijn 'diepe wonden in Hardenberg', zei iemand. We moeten 'bewogenheid en ootmoed' tonen, sprak een ander. 'Compassie en genade' moeten ons kenmerken, 'geduld hebben', beducht zijn voor 'nieuwe ellende', en 'vooral niet 'forceren' dus 'terugschakelen van de vierde naar de tweede versnelling in de samenspreking' ...
En dus blijven wij, verdeelde afgescheidenen, het zware juk van kerkelijke verdeeldheid torsen, en schuiven gehoorzamen aan Christus' opdracht maar voor ons uit. We blijven liever verkeren in onze eigen kerkverbandjes waar we ons prettig voelen. Want het zal vast niet meevallen in een DGKN kerkverband om alles in vrede op orde te krijgen. Een spreker leerde ons immers dat het volgen van Gods Zoon niet leidt tot een 'soepel christendom'?
Daarom laten we vooralsnog het juk van Christus wat betreft daadwerkelijke kerkelijke eenheid gewoon maar liggen, ondanks alle mooie woorden en voorstellen.
Zonde, naar onze overtuiging.
Nog iets, in dit verband.
Opnieuw kwam kanselruil even aan de orde. Er zou binnen GKN druk gewerkt worden aan een regeling om dat met DGK mogelijk te maken (ook met ander kerkverbanden?). We hopen van harte dat dit 'doekje voor het bloeden aan de kerkelijke verdeeldheid' snel weer de prullenbak ingaat. We hebben het eerder gezegd en herhalen het met nadruk: het geeft problemen en zal naar onze inschatting averechts werken! Maar vooral: het is onwaarachtig interne kerkelijke problemen proberen op te lossen (of te verbloemen) met 'over-en-weer prediking' van het Woord zonder dat de gemeenschap in Christus daarbij beleefd en beoefend kan worden aan Zijn Tafel. In onze ogen is dat misbruik van de kansel. Laat de rampzalige situatie in de CGK op dit punt een baken in zee zijn!
Gevolgen
Onze schuldige nalatigheid om het 'eenheidsjuk' van Christus op te nemen heeft grote gevolgen.
Allereerst, voor wat de Naam van de Heer van de Kerk betreft. Terecht werd het 'slechte imago' van GKN en DGK genoemd door de hoofdspreker van de avond. Het gaat er maar niet om dat onze naam niet zo'n goede reuk verspreidt – ook heel vervelend - maar dat de Naam van de Redder Jezus Christus wordt besmeurd met schimpscheuten door óns gedrag. Zo bijvoorbeeld: 'Die kleine scheurkerkjes (woord van een spreker) elk met een grootte van ternauwernood één grote stadsgemeente, kunnen het zelfs niet bij elkaar uithouden terwijl ze ieder voor zich claimen Gods Woord zo keurig na te leven…'
En laden wij niet een grote schuld op ons door ons volgehouden schismatisch gedrag? Zal het ons niet aangerekend worden dat velen door dat 'slechte imago' zich niet vrijmaken en langzamerhand geïndoctrineerd definitief achterblijven? En laten we nu niet vluchten in het excuus dat 'het mogelijk wel een smoes van hen kan zijn om niet te hoeven kiezen' maar zelf in de spiegel kijken. Zijn wíj gezamenlijk wel zó bekleed met Christus dat de roep die daarvan uitgaat nog hen mag redden die 'ten dode wankelen' (Spr. 24:11)?
Verscheurdheid
Iemand refereerde aan de moeilijke positie van kinderen en jongeren in onze mini kerkverbandjes. Heel terecht! Ieder kan zich er gemakkelijk een voorstelling bij maken. Denk aan de moeite om een levenspartner te vinden, aan eenzaamheid die het gevolg is van kleine gemeenten met een overmaat aan 'grijze koppen' (zoals ook op deze bijeenkomst iemand constateerde).
't Is nog erger. Als een gezin afscheid neemt van de GKv dan gebeurt het maar al te vaak dat vervolgens ook het gezin nog weer kerkelijk scheurt: er zijn achterblijvers in de GKv terwijl degenen die zich vrijmaakten opnieuw verdeeld raken door onderdak te zoeken bij DGK resp. bij GKN. Zelfs bij een 'vrijmaking' wordt zo de eenheid in Christus als aan het Avondmaal zichtbaar, niet meer gerealiseerd, nog méér gebroken, versplinterd. Wat een verdriet!
Daar moeten wij ons diep schuldig over voelen.
Derde kerkverband
In de bespreking kwam ook de situatie rond m.n. de 'verontruste' GKv kerken Capelle aan den IJssel Noord en Urk aan de orde. We hoorden op de bezinningsdag op Urk, en ook op deze 'informatieavond', weer dat zij en mogelijk andere gemeenten, op 1 mei 2023 niet met de GKv/NGK fusiekerk (NeGK) zullen meegaan. Deze gemeenten willen 'gewoon zelfstandig GKv' blijven en een 'tussenpositie' tussen DGK en GKN innemen.
Eerlijk gezegd, we houden ons hart vast. Is hier een derde kerkverband in de maak? Of eigenlijk, ontstaat dat zo niet automatisch per 1 mei 2023? Immers deze orthodox-gereformeerde vrijgemaakte gemeenten blijven die ze waren in leer en samenlevend volgens de klassieke GKv kerkorde. De andere gemeenten gaan als nieuwe fusiekerk weg, scheiden zich af met een nieuwe belijdenis en dito kerkorde.
Dus een derde tijdelijk (RD 10-11-22) kerkverband van 'zelfstandige GKv gemeenten naast DGK en GKN: het ontstaat 'vanzelf'.
We hebben in de kerkhistorie van de laatste tien, vijftien jaar gezien hoe gemakkelijk een 'voorlopig kerkverband' definitief kan worden. Met alle grote moeiten die dat meebrengt. Worden we in de toekomst daar weer mee geconfronteerd en hebben we dan te maken met drie kerkverbanden? Die misschien wel jaren aan elkaar 'snuffelen' maar de grootste moeite hebben elkaar te vinden? Vergelijkbaar met de 'middenpositie' waarmee christelijke gereformeerden ons altijd effectief op een afstand hebben weten te houden?
Het zou een ramp zijn! Denk weer aan de Naam van de Heer van de Kerk. Denk aan de moeite van een gezin waarvan de leden dan mogelijk in vier richtingen uiteenspatten …
Nadere bezinning is dringend nodig!
Verantwoording
Hoe kunnen we het voor de Heere verantwoorden als we er zo'n puinhoop (woord van een spreker) van maken? In de wereld die barst van geestelijke problemen en waarin, het werd meerdere keren genoemd', missionair leven zo nodig is! Hoe zullen wij met enige vrucht kunnen evangeliseren en er zegen op mogen inwachten, als we elkaar alleen vanuit de verte zien staan? Laat toch ook de 'bewogenheid' met deze wereld ons drijven tot een houding die prof. Peels (CGK) deed uitroepen: 'Je mag er nooit, nooit vrede mee hebben dat Gods volk verdeeld is![1]'.
Daarom niet 'terugschakelen', integendeel, 'opschakelen'. Vanuit 'de eerste' want we hebben al veel te lang de houding aangenomen van 'zachtjes aan dan breekt het lijntje niet'.
Te lang. Ja, want het begin van de kerkelijke samensprekingen stamt al van juni 2015 toen DGK GKN verzocht om een open gesprek. We zijn nu zeven jaren verder. Zoals het er nu uitziet kan er niet eerder dan in 2024 weer worden samengesproken. Als GKN classis Noord dat toestaat tenminste. Hoe is het toch te verantwoorden…!
Moeten wij er ook geen rekening mee houden dat de Heere Jezus op een bepaald moment tegen ons gaat zeggen: Het is genoeg, Ik laat je aan je eigen lot over. Want jullie hebben Mijn juk van eenheid niet op je willen nemen maar bent maar je eigen last blijven dragen, het juk dat meer waarde toekent aan eigen kerkordelijke bepalingen dan aan de belijdenis van de eenheid.
Met alle gevolgen van dien.
Moet we dat niet vrezen?
Hoop
We putten er hoop uit dat velen, predikanten en kerkleden in de GKN, zich schamen voor wat er in hun kerkverband op dit punt gebeurt. En ook niets liever willen dan dat het met gezwinde spoed toch tot eenheid komt. Zodat we samen als verenigde kerken de 'Zelfstandige GKv gemeenten' liefdevol kunnen toeroepen: Kom ga met ons en doe als wij! Het gaat daarbij niet om grootte en invloed van een gezamenlijk kerkverband, wat zou het. Maar om wat Christus bad als Hogepriester:
'En Ik bid niet alleen voor dezen,
maar ook voor hen die door hun woord in Mij zullen geloven,
opdat zij allen één zullen zijn,
zoals U, Vader, in Mij, en Ik in U,
dat ook zij in Ons één zullen zijn,
opdat de wereld zal geloven dat U Mij gezonden hebt.
En Ik heb hun de heerlijkheid gegeven die U Mij gegeven hebt,
opdat zij één zijn,
zoals Wij Eén zijn;
Ik in hen, en U in Mij,
opdat zij volmaakt één zijn
en opdat de wereld erkent dat U Mij gezonden hebt en hen liefgehad hebt,
zoals U Mij hebt liefgehad.'
Zijn liefde tot ons, zelfs toen wij nog zondaren waren(!), moet zich toch weerspiegelen in de liefde tot elkaar? In eensgezind Christus volgen op Zijn weg zodat de wereld zal geloven dat God Hem gezonden heeft tot redding van velen.
Daarom, laten we samen Zijn juk op ons nemen!
Want dat is zacht en Zijn last is licht!
[1] Onderweg, 16 juli 2022. We delen zijn passie en vallen hem op dit punt bij. Hoewel we het ook diepgaand oneens met de koers die hij zijn kerken wil laten volgen.