Uit de kerken

Knikkende knieën of rechte ruggen 2

D.J. Bolt

23-04-21

In de eerste aflevering in deze serie artikelen hebben we aandacht geschonken aan een tweetal artikelen in De Wekker. Nu geven we iets weer uit het blad Bewaar het Pand (7 april 2022) van de gelijknamige stichting van leden in de Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK). Op een conferentie voor ambtsdragers in deze kerken (5 februari 2022) hield ds. R. Kok een toespraak. Zijn referaat werd in extenso op genomen in genoemd blad. We geven nu aandacht aan het vierde en laatste deel met uitgebreide citaten. Af en toe geven we ingesprongen enige commentaar.

Delen en/of helen – kiezen in de huidige kerkelijke situatie (4 slot)

Als door Loonstra e.a. op genoemde gronden ruimte gevraagd wordt voor de vrouw in het ambt en het accepteren van homoseksualiteit 'in liefde en trouw', kunnen we ons hart vasthouden voor wat er nog meer volgt. Als uiteindelijk de cultuur bepalend is, bevinden we ons op een glijbaan. Het bracht H.M. Kuitert tot de slotsom dat het geloof, inclusief het geloof in een god, verbeelding is.

Inderdaad moet je dan je hart vasthouden. Laten we maar even extrapoleren.

Het klinkt haast 'onschuldig', homoseksuele relaties 'in liefde en trouw'. Maar met deze principiële inbreuk op de scheppingsorde komt een hele wereld mee. Aanvaarding van deze relaties zal onvermijdelijk tot de eis leiden ook homo'huwelijken' kerkelijk te aanvaarden en te bevestigen. Zie een voorbeeld daarvan in de Gkv Koepelkerk in Amhem click hier. En zullen kerkenraden 'samengestelde' zgn. vier-oudergezinnen die ook 'in liefde en trouw verbonden' zijn, moeten accepteren. We voorzien dat onder invloed van de genderideologie 'huwelijken' van een tot vrouw getransformeerde man samen met tot man getransformeerde vrouw met hun geadopteerde draagmoederkinderen' bij het doopvont zullen staan. Dan klinkt volgens het klassieke doopsformulier

'waarvan u de vader en de moeder bent…'. Kan een predikant bij de verbondsbezegeling dát nog eerlijk voor Gods aangezicht uitspreken?
Men moet wel weten welke weg men in slaat en waar die toe leidt![1]

Ik las ergens, dat je op deze manier in plaats van vróuwen de Bijbel het zwijgen oplegt en dat we moe­ten oppassen, dat we niet op een zogenaamde gees­telijke manier in feite Gods gebod buiten werking stellen. Inderdaad, want waar kom je dan terecht? 'in een lege kerk waarin nog éven gepreekt wordt: 'het verhaal blijft toch belangrijk, want de opstanding maakt ons opstandig en de opwekking maakt ons op­gewekt', totdat de laatste zo wijs is om het licht uit te doen'.

Zijn er dan geen teksten die moeilijk te begrijpen zijn of die in tegenspraak lijken te zijn met andere Schrift­gegevens? Zeker wel. Zorgvuldige exegese blijft nodig, waarbij Schrift met Schift vergeleken moet worden, want de Bijbel zelf blijft de laatste en hoogste norm, ze legt zichzelf uit.

Augustinus zei: 'Zo'n respect heb ik voor de Bijbel, dat ik ervan overtuigd ben, dat geen enkele schrijver zich vergist heeft bij het schrijven. En als in de hand­schriften dingen staan die met de waarheid in strijd schijnen te zijn, dan ben ik van mening Of dat er een fout in het handschrift insloop, òf dat de vertaling minder juist is, òf dat ik het niet begrijp'.

Dat is buigen onder het Woord! En wat blijft het ge­bed nodig om de Heilige Geest. Die in alle waarheid leidt. Het is onjuist om te denken, dat beide stand­punten naast elkaar moeten kunnen bestaan in onze kerken. Het kerkverband mag geen 'rekverband' wor­den. Daar zijn de standpunten fundamenteel te ver­schillend voor. Het een sluit Bijbels gezien het ander uit.

Gemeenten en kerkenraden die denken dat het 'bij hen' nog wel mee zal vallen, vergissen zich. De gang van zaken in de GKv is daarvoor een baken in zee. Sinds de vrouw-in-ambt is aanvaard daar (ja, er mag óók nog geleerd worden dat het tegen de Schrift is …) hagelt het gemeenten die overstag gaan. Elke kerkbode vermeldt nieuwe aanvaardingen of voorbereidingen daartoe met 'gemeentebrede besprekingen', vaak met 'hulp' van deskundigen'. De slotsom is niet zelden: we zijn het niet eens geworden maar gaan er wel toe over, want 'we zijn toch één in Christus'.

Al. wordt ontkend, dat het Schriftgezag in het geding is, uit de praktische consequenties blijkt dat dit wèl het geval is. Er is een tegenstelde visie op de histori­sche feiten in de Bijbel, de man-vrouw verhouding, huwelijk, seksualiteit, homoseksualiteit. Dan kun­nen we wel zeggen, dat we het gezag van Gods Woord erkennen, maar dan wordt toch een wezenlijk deel van de boodschap geamputeerd",

Nog maar kortgeleden was in het RD (22 okt. 2021) te lezen, dat de Réformed Church in Amerika (RCA) besloot om vanwege het verschil in visie op homohu­welijk en lhbti classes van gelijkgezinden te vormen. Ze zouden elkaar wel blijven ontmoeten op een twee­jaarlijkse generale synode, maar die synode zou geen uitspraken meer doen over homohuwelijk of lhbti. Het blijkt een illusie te zijn. Een groot deel van de kerken gaat er niet in mee en heeft zich afgeschei­den. Elkaar vasthouden en loslaten lukte dus niet. Het leidde tot delen.

Onlangs verscheen er een interview met de aarts­bisschop van de Anglicaanse kerk Welby, waarin hij zegt, dat het 'een roeping van God is om het in liefde oneens te zijn'. De enige grens voor hem is, als ie­mand niet gelooft, dat Jezus God is, of sowieso niet in God gelooft. Verder moet er verschil mogelijk zijn, ook als het gaat om vrouw-in-het-ambt en lhbti. Wat is dat voor eenheid? Geen eenheid in de Waar­heid. Integendeel, het is er volledig mee in strijd!

Dáár gaat het inderdaad om!

Ds. P. Roos, die menig keer in Bewaar het Pand zijn zorgen geuit heeft over ontwikkelingen in ons ker­kelijk leven, schrijft: 'Het is voor Gods kinderen een levenszaak om Gods Woord hoog te houden. Ook al vatten zij alles niet in de beleving, toch erkennen en aanvaarden zij de gehele Bijbel als het Woord van God. Niet omdat zij alles begrijpen kunnen en omdat ze geen vragen hebben, maar omdat er 'grenzen zijn waarvoor we onherroepelijk halthouden, omdat we anders dynamiet leggen onder Gods Woord en het geloof. We zagen de tak door waarop we als kerk zit­ten".

Er zal een keus gemaakt moeten worden. De Heere wil dat we één zijn (Joh. 17:21). Dat is volgens ds. J.H. Velema 'waarschijnlijk in de laatste halve eeuw de meest geciteerde Bijbeltekst; maar ook de meest verdraaide tekst". Inderdaad, er staat namelijk bij, dat Jezus Zijn Vader bidt: Heilig ze in Uw Waarheid; Uw Woord is de Waarheid (Joh. 17:17). Het gaat dus om een eenheid in Waarheid.

Verschillende keren is al gewezen op de noodzaak van verootmoediging en gebed. Dat is terecht! Alleen, daar mag het niet bij blijven, er zal ook in afhan­kelijkheid van de Heere gehandeld moeten worden. Niet de pauzeknop, maar de noodrem is nu nodig!

Volgens voorstanders van de vrouw in het ambt is 'uit elkaar gaan' naar buiten toe een blamage. De kerk wordt zo nóg ongeloofwaardiger en het is een blok­kade voor buitenkerkelijken. We moeten elkaar vrij­laten. Het gaat toch om de verzoening? Wordt zo de indruk niet gewekt dat de kerk discrimineert?

Maar, welk beeld geven we dan van onze God? Zeker zal de liefde bepalend moeten zijn, ook als het gaat om kiezen, maar het gaat wel om liefde als samen­vatting van Gods wet: God liefhebben boven alles, en de naaste als jezelf. Het gaat om de trouw aan Gods heilig Woord! Wat niet naar dat Woord is, zal geen dageraad hebben (Jes. 8:20).

Het Woord van God recht snijden, houdt méér in dan zeggen dat Gods Woord bron en norm voor ons is. Het moet blijken uit de keuzes die we maken op theologisch en ethisch gebied. Dr. P. Boonstra schrijft: ' ... als alle interpretaties mogelijk zijn, dan bestaat er geen waarheid meer. En als je zegt dat er geen waarheid bestaat, dan werk je eraan mee dat de Bijbel gezien wordt als nepnieuws'".

Als onze kerken niet duidelijk de juiste keus maken, geven ze daarmee aan niet meer te staan op de grond­slag van Schrift en belijdenis! Het is delen of helen. Ik hoop, dat het zal zijn helen in deze zin, dat de voor­standers van opening van de ambten voor de vrouw zullen inzien, dat wat zij voorstaan niet de weg is, die Gods Woord ons wijst.

Als dat niet het geval is, zal het worden: delen en he­len. Het meerderheidsrapport stelt de GS voor uit te spreken, dat de classes conform art. 44 K.O geduldig en in liefde het gesprek moeten aangaan en waar no­dig vermaan dienen toe te passen bij kerken die op het gebied van 'vrouwen ambt' eigen wegen gaan. En wanneer zij volharden in hun eigen weg en in het verwerpen van kerkelijke vermaningen op dit punt, zij de weg van art. 79 en 80 K.O. moeten gaan, omdat een kerkenraad door een dergelijke houding de een­heid van het kerkverband feitelijk verbreekt.

Het is inderdaad te hopen dat de synode deze weg inslaat. Het is fundamenteel m.b.t. de handhaving van het gereformeerde karakter van de CGK. Tegelijk is het de vraag of naast 'geduldig' en 'liefde' ook niet 'vastberadenheid' nodig is. We hebben de afgelopen jaren veel synoden van de GKv meegemaakt en gezien hoe Schriftuurlijke standpunten werden ondermijnd en weggeslepen door eindeloze gesprekken en dikke rapporten. Terwijl zaken volstrekt duidelijk waren. Het gevolg is geweest dat een heel kerkverband van kleur kon verschieten, zijn gereformeerde karakter heeft verloren, talloze kerkleden van het gereformeerde geloof vervreemd zijn, zelfs er afkerig van zijn gemaakt.
Zeker, geduld en liefde zijn nodig. Maar dat is al zo lang betoond dat het bijna gaat lijken op slepende besluiteloosheid. Het bevordert een (moedeloze) houding van 'we zien wel wat ervan komt…'

Dat is iets wat met pijn en verdriet vervult, maar het is medicinaal bedoeld, namelijk met het oog op he­ling.

Wat zou de samenwerkende gemeentes kunnen weer­houden om in de huidige situatie te kiezen voor het kerkverband waar men elkaar in deze vrijlaat en waar men al voor de helft deel van uitmaakt? Zeker nu ver­schillende gemeentes er al voor gekozen hebben om zich niet te houden aan de besluiten van onze ker­ken! Als de geschiedenis van onze kerken hen weer­houdt, waarom wordt dat nog van belang geacht? Of zit het vast op de naam van ons kerkverband? Die is mooi, maar er zijn meer goede namen mogelijk. Als dit het niet is, wat kan het dán zijn?

Ten slotte, er is sprake vaneen ziekmakend virus, ernstiger dan welke mutatie ook van het coronavi­rus. Genezing is er alleen op de intensive care van de hoogste Geneesheer onder de beademing van de Geest der Waarheid. De Koning van de Kerk heeft veelbelovende Namen: Wonderlijk, Raad, Sterke God, Vader der eeuwigheid, Vredevorstl

De Kerk is een heilige Katholieke Christelijke Kerk, van alle tijden en alle plaatsen. Een Kerk, die belijdt:

Uw woord is een lamp voor mijn· voet en een licht voor mijn pad. En een Kerk die bidt: Open mijn ogen, dat ik aanschouwe de wonderen van Uw wet (Ps. 119: 10 5.18).

Ds R. Kok

NOTEN

1 Dr. P.F. Bouter, Mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen. Over man, vrouwen ambt, p. 11

2 Ds. P. Roos, Bewaar het Pand, 25-9-1997, p. 7-9

3 Ds. J.H. Velema, Tussen klem en knoop, 1967, p. 36

4 Dr. P. Boonstra, Hoe lezen we de Bijbel, p. 49

We herkennen in het referaat zoveel van de strijd die ook wij moesten voeren in de GKv. Een ook het diepe verlangen om te blijven bij het Woord als een richtsnoer voor het hele leven. Wat zou het geweldig zijn als de CGK vastberaden voor die koers kiest, daarin Christus volgt, ongeacht wat de gevolgen zijn. Wat zouden deze kerken met hun universiteit veel kunnen betekenen voor de gereformeerde oecumene. We zouden de Heere er uitbundig voor danken!
Op het moment dat wij dit schrijven is het nog niet bekend wat de besluiten van de CGK zijn. Die hopen we in een apart artikel weer te geven. Maar laat het gebed voor deze kerken volhardend en vurig zijn. Dat zij een licht op de kandelaar mogen zijn in ons land waar het Licht hoe langer hoe meer verduisterd wordt.

NOOT