Ethiek

In de pers

Nieuwe artikelen
Signalen



Aanmelden GRATIS nieuwsbrief

Naam:
E-mail:



printen

mailen

Wat maakt de kerk krachteloos?

 

Redactie een in waarheid

13-06-15

 

Een van onze lezers vond een belangwekkend artikel over de kerk. Het is van prof. G. Jordaan, lid van de Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika (GKSA), waarmee de GKv een zusterkerkrelatie onderhoudt.

We geven het artikel, dat eerder verscheen op de website http://www.christelikebiblioteek.co.za/bib, graag door. Het heeft ook ons veel te zeggen. Het scherpt op om werkelijk kerk van Christus te zijn.

 


 

Wat maakt de kerk krachteloos?

 

Prof. G Jordaan

 

Onze Here Jezus Christus heeft gezegd dat wij het zout van de aarde en het licht van de wereld moeten zijn (Matt.5:13,14). Daarmee leerde Hij ons dat de kerk een roeping heeft om koers aan een richtingloze wereld te geven, en smaak aan een samenleving die tot uitzichtloosheid vervallen is. In dezelfde adem waarschuwde Hij echter ook dat het zout laf kan worden — kan verslaan. Dan, zei Hij, deugt het voor niets meer (Mat. 5:13). Wanneer de kerk zelf geen smaak meer heeft, kan ze aan de samenleving geen smaak geven, kan ze niet haar roeping in de wereld vervullen. Dan is de kerk, om het moderne cliché te gebruiken, ‘irrelevant’ geworden.

Maar wat maakt de kerk smakeloos? Wat laat de kerk haar kracht verliezen? Er zijn verschillende oorzaken daarvoor aan te wijzen.

 

Wie geen sterk standpunt inneemt.

Om zout van de wereld te kunnen zijn moet de kerk bereid zijn om een sterk beginselstandpunt in te nemen. Dat lijkt vanzelfsprekend maar is misschien wel moeilijker dan het klinkt. Want in de moderne wereld met zijn ‘New Age’-mentaliteit zijn mensen die sterke standpunten innemen ongewenst. Mensen moeten hun stem laten horen, zeker, maar het moet altijd wel op een prettige niet-confronterende manier. Zo niet, dan ben je een ‘spelbreker’ of ‘pretbederver’.

Wanneer de kerk onder deze druk zou zwichten en alleen maar zo'n stem laat horen, is het zout laf geworden. Kenmerkend van zo‘n kerk is dat ze niet meer de moed van de overtuiging heeft om sterke standpunten in te nemen - niet naar binnen en ook niet naar buiten.

 

Naar binnen de weg van de minste weerstand

Naar binnen wordt de weg van de minste weerstand gevolgd als de kerk

  • de tucht met 'de slappe handen van Eli' hanteert;
  • omwille van de lieve vrede onbijbelse geluiden op de preekstoel duldt;
  • vreemde liturgieën in erediensten aanvaardt om iedereen te vriend te houden;
  • onkerkelijk optreden nauwelijks tegengaat om niet lastig te lijken.

Wat de kerk dan overhoudt is een kerkelijke organisatie die naar buiten een rimpelloos functioneren suggereert maar zich er ondertussen weinig bekommert om echt kerk te zijn.

 

Naar buiten de wereld napraten

De kerk die niet meer moedig en met overtuiging naar binnen optreedt, kan dat ook niet naar buiten doen. Ook naar buiten wil ze niet confronterend optreden. Daarvoor zal ze argumenten proberen te vinden. Bijvoorbeeld

  • waarom kansspelen niet meer zo erg zijn;
  • waarom pornografische tijdschriften en films acceptabel zijn;
  • waarom zondagsport geduld kan worden;
  • waarom communisme geen bedreiging meer is;
  • waarom bepaalde godsdiensten niet meer als vals en heidens beschouwd moeten worden.

Wanneer de kerk zo begin op te treden, heeft ze haar eigen stem ingeruild voor die van de wereld. Dan zijn het 'de handen van Ezau, maar de stem, die is van Jakob'. Zo’n kerk oefent niet meer haar profetische taak in de wereld uit. In plaats Christus na te spreken, is de kerk enkel een naprater van de wereld geworden.

 

Zoek eerst het koninkrijk van God

De kerk die op deze manier relevant in de wereld wil blijven, wacht ontnuchtering. Uiteindelijk heeft de wereld maar weinig aan een kerk die niet de moed van de overtuiging heeft om haar eigen beginselen te handhaven. Dan vertrappen de voeten van mensen het zout dat laf geworden is.

Het is niet de taak van de kerk om eigen eer en aanzien in de wereld te zoeken. Want de opdracht van de Here is ondubbelzinnig dat wij zó moeten optreden dat de wereld onze hemelse Vader zal verheerlijken (Matt. 5:16).

 

Biddend werken

Laten wij bidden - en blijven bidden - dat God ons de genade verleent dat wij in onze zwakheid toch door zijn kracht er aan mogen bijdragen dat de wereld Zijn eer aan niets of niemand anders geeft. Laten wij bidden - en blijven bidden - dat Hij ons de ijver en de volharding zal geven om zijn evangelie te blijven verkondigen, onverzwakt en onvervalst. Als wij de kracht en de genade daartoe ontvangen, dan zijn wij vanuit Bijbels perspectief nooit irrelevant in de wereld, want wij zijn als goed zout dat aan de wereld smaak geeft.

 

Vertaling uit het Afrikaans: A. Mol.