Ethiek

Rond de Schrift

Nieuwe artikelen
Signalen



Aanmelden GRATIS nieuwsbrief

Naam:
E-mail:



printen

mailen

Pareltheologie en catechismus

 

N. van Dijk

24-06-17

 

In het Nederlands Dagblad wordt onder het kopje ‘pareltheologie voor etterbakken’ een artikel genoemd van Herman van Wijngaarden in het blad Generator van de HGJB.

 

“Hij schrijft over Hanneke die regelmatig het kindermoment in de kerkdienst voor haar rekening neemt. Toen ze weer eens sprak over haar favoriete onderwerp, je bent een parel in Gods hand, verzuchtte iemand in de kerk: Wie vertelt deze kinderen nu eens dat ze ondertussen ook etterbakken zijn die verlossing nodig hebben?”

 

Over de pareltheologie schrijft Van Wijngaarden:

 

“Als we met de ogen van God naar onze kinderen proberen te kijken, moeten we beginnen waar Hij zijn heilsgeschiedenis is begonnen: bij de schepping. Maar … dan is er vervolgens ook de realiteit van de zondeval”.

 

In de ND/Gulliver van 30 september 2016 schrijft Wout van Herwijnen (protestants emeritus predikant te Zwijndrecht) een artikel over de Heidelbergse Catechismus:

 

‘Waarom het een ramp is dat de Heidelbergse Catechismus verdwijnt’.

 

Hij vindt het geven van catechisatie de beste manier om de jongeren en hun leefwereld te bereiken en te begrijpen. Als de catechese wegvalt (zoals dat was in één van zijn gemeentes) dan doen mensen geen belijdenis meer en komen er ook geen ambtsdragers meer.

 

Hij is de catechismus gaan herschrijven, ‘een eigentijdse versie die uit zorg geboren is’.

De Heidelbergse Catechismus ontstond in 1563 te Heidelberg. De vraag was gekomen om het gereformeerde geloof meer onder de kerkleden (jong en oud) te brengen. De catechismus moest een troostboek worden voor de gelovige. Elke zondag werd er tijdens de middagdiensten uit gepreekt en al gauw kwamen er de catechisaties door de week. Zo werd het gereformeerde volksdeel gevoed in het geloof.

Voor ds. Van Herwijnen werd de catechismus het belangrijkste leerboek van de kerk:

 

“Als predikant spreek ik ouders en grootouders die opgegroeid zijn met de Heidelbergse Catechismus. Ze kennen de geloofsleer van de kerk en leven daar nog mee. Hun kinderen en kleinkinderen kennen deze geloofsleer niet meer en kunnen daar dus ook niet meer mee leven. Ik vind dit een ramp voor de jongeren zelf, maar net zo goed voor de kerk van vandaag én voor de kerk van de toekomst. De inhoud van deze catechismus heeft bijna vijf eeuwen lang de gelovigen in ons land gevormd, bemoedigd en de weg gewezen. Goud is het geweest voor onze ouders en grootouders, maar onze kleinkinderen dan? Er is geen betere samenvatting van het christelijk geloof dan deze ‘Heidelberger’.

Dit goud valt in de generatie van nu in één keer volledig weg. Terwijl daar niets voor in de plaats komt. Nou ja, niets: een tsunami van leegte, die echter snel wordt opgevuld met de algemene gedachte: ‘Ik geloof heus wel dat er iets moet zijn’. 

 

Dit is geen zwartgalligheid, maar realiteit. Hoeveel jongeren weten nog de noodzaak van de verzoening, de maagdelijke geboorte of de betekenis van de Hemelvaart – om maar iets te noemen? Wat is het unieke van het christelijk geloof? Hoe weet je het verschil met andere godsdiensten? Hoe weet je wat je zelf gelooft? Dit is een historische gebeurtenis die de geschiedenis nooit eerder heeft meegemaakt. Maar als de kerk van de toekomst haar eigen roots niet meer kent, hoe kan zij dan nog kerk in de toekomst zijn?”