Verschuivingen (5)
N. van Dijk
27-05-17
Binnen verschillende orthodoxe kerken zijn verschuivingen waar te nemen als het gaat over het denken over de kerk, erediensten, missionair bezig zijn. Ook als het gaat over deelname aan de zgn. Nationale Synode is dit te merken. In diverse tijdschriften is hierover geschreven. Veel kerken staan hier redelijk positief tegenover.
In een aantal artikelen in het Kerkblad van de Hersteld Hervormde Kerk legt ds. L. Ruijgrok (Poortvliet) uit waarom de hij niet enthousiast is. De diepste reden voor de predikant is dat de HHK een confessionele kerk wil zijn. De reden van de breuk in 2004 was het willen blijven bij het Woord van God en bij de belijdenisgeschriften, gestoeld op dat Woord. Met het aanvaarden van meerdere belijdenissen, met een andere visie op o.m. het Schriftgezag, kwam er ook ruimte voor leer en praktijken die haaks staan op het getuigenis van de Schrift. De PKN werd zo in plaats van een gereformeerde, een plurale kerk.
De predikant noemt verdeeldheid een groot kwaad waar in de Bijbel veelvuldig tegen wordt gewaarschuwd. Paulus vraagt in 1 Kor. 1: 10, 12: ‘Is Christus gedeeld?’ Nee dat is Hij niet. Daarom moet ook Zijn Kerk, Zijn lichaam één zijn.
“De versplintering van Zijn Kerk in ons land is grote schuld en naar mijn diepe overtuiging ook een oordeel van God over alle dwaling, ongerechtigheid en wereldgelijkvormigheid aan de ene kant en alle verstarring, eigengerechtigheid en hoogmoed aan de andere kant. Maar juist als we dat uitspreken en belijden, klemt te meer de vraag hoe wij hierin hebben te staan en hoe het weer komt tot die in de Bijbel zo belangrijke eenheid? De initiatiefnemers tot de Nationale Synode zien de interkerkelijke steun die hun initiatief ontvangt als een teken van hoop. Prof. B. Kamphuis (GKv), lid van de stuurgroep Nationale Synode zei in zijn openingswoord op de derde Nationale Synode:
'…We weten ons hecht aan elkaar verbonden, door de Geest van Jezus Christus. We zijn nu definitief de vrijblijvendheid voorbij. Nu we elkaar weer ontmoeten, willen we elkaar echt niet meer loslaten. Gereformeerden hebben pinkstermensen nodig, en omgekeerd. Vrijzinnigen hebben orthodoxen nodig, en omgekeerd. Zonder elkaars hulp falen we in de dienst van God, we worden eenzijdig, we missen de antenne voor wat nodig is in onze tijd, in onze situatie…’
Wat bedoelt hij met de vrijblijvendheid voorbij? De stuurgroep heeft zich ten doel gesteld om te komen tot een nieuw op te richten ‘Verbond van Protestantse Kerken en Geloofsgemeenschappen’. De kerken die erin participeren, behouden binnen dit verbond wel hun eigen zelfstandigheid, maar ze sluiten tegelijk een verbond met elkaar waarin ze uitspreken dat ze kerken zijn die elkaar herkennen in een gemeenschappelijk geloof en belijden en die elkaar erkennen in hun verscheidenheid en eigenheid”.
Ds. Ruijgrok vindt dit niet het antwoord op de zonde van de verdeeldheid, de HHK is dan ook buiten dit initiatief gebleven.
Hij noemt de Nationale Synode van Dordrecht (1618-1619). Toen was er ook grote verdeeldheid. Ook toen moest de eenheid hersteld worden, maar hoe?
“Niet ten koste van de waarheid, maar precies andersom: door belijdenis en bevestiging van de waarheid. De leer waaraan de Kerk van de Reformatie in ons land zich verbonden wist, werd opnieuw beleden. Als wij lezen wie nu genodigd zijn om tot het verbond van kerken toe te treden, dan worden zij die toen zijn heengezonden nu hartelijk welkom geheten. De vraag klemt: Was Dordt 1618-1619 dan een vergissing? Eén ding is zeker: de Geest Die voor echte eenheid zorgt is ook de Geest der waarheid, Die in al de waarheid leidt (Joh. 16: 13)”.
De predikant stemt dan ook van harte in met een gezamenlijk opinieartikel van dr. C.A van der Sluijs en prof. dr. W. van Vlastuin in het RD. Zij concludeerden:
“Wij bevinden ons op een kantelmoment in de historie van de kerk in ons land. Het gaat nog altijd om leven of dood. Kerk van Nederland, let op uw zaak”.