Printen

Vluchtelingenhulp Griekenland

 

J.W. van der Jagt

03-10-20

 

... Ik was een vreemdeling en u hebt Mij gastvrij onthaald... (Mattheüs 25:35)

 

Midden in de Corona zomer was ik in de gelegenheid om vijf dagen naar Griekenland te gaan. De ticketprijzen zijn door de crisis schandalig laag. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Even de weldadige zomerse warmte van 36 graden opzoeken. Heel goed voor gespannen spieren. En een heerlijke duik in de zee elke dag is al net zo goed voor het lijf. De zee heeft hier nu de perfecte temperatuur. Niet zoals in Nederland waar je altijd voorzichtig de koude zee in loopt, met een cruciaal punt ergens rond het middel waar je altijd even voorbij moet...

Maar het ging niet alleen om deze warmte om ook om die van onze medechristenen daar, die je als een omhelzing omgeeft.

 

Zo dat was even genoeg reclame voor Griekenland. Maar het land doet me nu eenmaal denken aan mijn jeugd in Australië: de verzengende hitte, felle zon en het geluid van de krekels en sprinkhanen. Even wat ‘vitamine D’ opdoen (en ook wat ‘vitamine T’ - maar daarover een andere keer want dat is weer een heel ander verhaal).

 

Tot voor kort deden de Grieken het heel goed qua Corona gevallen. Door een totale 'lockdown' had het slechts weinig besmettingen en sterfgevallen. Heel knap van de Grieken die elkaar graag opzoeken en omhelzen. Nu de 'lockdown' is opgeheven en het economisch gezien o zo nodige toerisme weer mondjesmaat op gang komt, stijgt ook het aantal besmettingen. De Griekse regering zit er gelukkig boven op, en weet heel veel te traceren en te isoleren. Een nieuwe 'lockdown' is economisch gezien gewoon geen optie. Voor de meeste Grieken is de ‘koek’ op. En de Grieken en de Griekse regering had al geen vet op de botten.

 

Des te blijer waren de leden van de kerk in Griekenland met de overweldigende steun uit Nederland na onze laatste oproep. Wij mochten namens veel leden uit de DGK en de GKN een bedrag van €4000,- overmaken! Sommige gemeenten hebben de oproep om de vluchtelingen te gedenken in hun kerkblad overgenomen met een aanbeveling. Ook maakte de diaconie van één gemeente een fors bedrag over voor dit doel. Wat een geweldige blijk van vertrouwen en steun! Te weten dat deze nood gezien en gedeeld wordt, stemt nederig en dankbaar, het geeft de burger moed.

 

De Heere sluit soms deuren terwijl Hij andere opent. Het geld was in eerste instantie bestemd voor de situatie in de stad Volos waar een opvangkamp is voor vluchtelingen alsook een kamp voor ‘onbegeleide jongeren’ (unaccompanied minors). Maar de toegang tot de kampen werd ontzegd. Dat heeft te maken met het feit dat de huidige regering zelf de zorg voor de vluchtelingen beter wil regelen. En dat is prachtig en ook hard nodig. Echter het gevolg is wel dat de kerkleden die hulp boden en andere organisaties geen toegang meer hebben. Ook heeft Corona hier mee te maken. Er mogen nog wel hulpgoederen aan de poort worden afgeleverd, maar het directe contact met de vluchtelingen is niet meer mogelijk. Dat is voor de kerkleden daar een enorme tegenslag. Toch weten vluchtelingen die zich buiten het kamp mogen begeven hen nog wel te vinden!

 

Ook deze zondag in de kerk van Volos mocht ik daar weer getuige van zijn.

Het is in dit gastvrije land gebruikelijk dat de dominee de gasten voor de dienst hartelijk welkom heet -je voelt je dan echt welkom als ‘vreemdeling’. Tussen haakjes, wat komt dat woord in de Bijbel vaak voor! En eigenlijk altijd vergezeld met de oproep om vreemdelingen welkom te heten. Met de uitspraak van onze hoogste Vreemdeling de Heere Jezus Zelf: ‘Ik was vreemdeling en u hebt Mij gastvrij onthaald’. Door Zijn komst op aarde hoeft niemand zich meer vreemd te voelen!

 

Even ter zijde. Hoe gaan wij in Nederland om met vreemdelingen die de kerk binnenkomen?! Nu gebeurt dat buiten de grote steden in Nederland niet zo regelmatig, maar toch. En zo buitenlands hoeft een vreemdeling helemaal niet te zijn. Het hoeft niet perse een Iraniër of een Somalische te zijn. Het kan ook gewoon een Nederlander zijn die zich vreemdeling voelt in de kerk; het kan zelfs een broeder of zuster zijn die zich ‘vreemd-voelt' en geen praatje durft aan te gaan. Laten we naar elkaar omzien zodat niemand zich buitengesloten of een vreemde voelt.

 

Deze zondag in Volos was er (net zoals vorig jaar) een groepje van 4 jonge gevluchte christen-mannen. Zij maakten zich, onder leiding van een evangelist, uit dankbaarheid verdienstelijk in de stad Volos door vuilnis te rapen. Zij werden in de zaal achter de kerk gehuisvest.

Een van die jongens mocht voor de dienst iets te vertellen. Hij dankte de gemeente en de dominee voor hun gastvrijheid. Vol trots en met tranen in de ogen hield hij een kleine sleutel van hun onderkomen omhoog. Hij zei: ‘Deze sleutel gaf de dominee ons bij aankomst als blijk van vertrouwen’. Zo konden zij daar zelfstandig verblijven. Dat was zo bijzonder voor hen omdat mensen hen als vreemden en vluchtelingen meestal voor onbetrouwbaar houden. Ze waren erg door dit gebaar geroerd.

 

Maar het bracht de jongen in gedachten ook terug naar een donkere periode in Iran. Daar was hij als christen opgesloten geweest in de gevangenis. Er zat een slot op de deur van de cel waar hij geen sleutel van had! Eerst was hij boos op God geweest. Waarom moest hij, juist nu hij Christus had leren kennen, de gevangenis in? Inmiddels begreep hij het: hij had zijn Bijbel mee kunnen nemen de cel in! Daarin zijn andere Iraanse jonge mannen met wie hij de cel deelde, gaan lezen. Nu was hij blij dat de Heere hem daarvoor heeft willen gebruiken.

Over het openen en sluiten van deuren gesproken!

 

Je leest zulke verhalen wel eens, maar om ze uit eerste hand te horen is echt anders. Na afloop van de dienst kon ik nog een poosje met de jongeren praten. Wat geweldig dat deze jonge mannen net zo over het vasthouden aan Gods beloften konden spreken als wij die in een Gereformeerde omgeving grootgebracht zijn.

Ik vond het moeilijk om afscheid van hen te nemen, te meer omdat ik wist dat ze daarna weer naar hun ‘leven’ in Athene terug moesten. Veelal half op straat, maar gelukkig wel in contact en met support van een kerk waar Christus centraal staat.

 

Zoals gezegd, in Volos werd een deur gesloten door het nieuwe regeringsbeleid en door Corona. De dominee van Volos vroeg of het geld aan het project in Mylotopos mocht worden besteed. ‘Natuurlijk’, was mijn antwoord, ‘als het de vluchtelingen maar ten goede komt als blijk van christelijke barmhartigheid’. Zo opent de Heere nu daar een deur.

 

Verder was er vraag vanuit Athene om vier gevluchte christelijke gezinnen te herbergen. De huidige gezinnen die de kerkmensen in Mylotopos opvangen zijn moslimgezinnen. Men ziet het opvangen van deze christelijke gezinnen hier als een geweldige mogelijkheid. Zo kunnen ze deze Arabisch sprekende christelijke gezinnen in contact brengen met de moslimgezinnen, en kan er een getuigenis in hun eigen taal naar hen uitgaan. Ook komt er een evangelist uit Finland met zijn vrouw om deze gezinnen te ondersteunen (het is onvoorstelbaar hoeveel verschillende nationaliteiten je hier in de Griekse kerken tegen komt!) Vorig jaar kwamen we tijdens een maaltijd na de kerkdienst op dertien uit. Mooi is dat.

 

Het geld uit Nederland zal gebruikt worden om deze gezinnen te helpen huisvesten want, naar ik begreep, was hun situatie in Athene uitzichtloos. Ze zijn zo met hun kleine kinderen uit het kamp in Athene op straat gezet. En vooral zomers is Athene een verschrikkelijke zinderende betonnen jungle. Ze kunnen nu naar dat fijne boerendorp gaan om op adem te komen in een gemoedelijke kerkgemeenschap en kunnen er integreren, werken in de landbouw en de taal leren. Wat zal het ze goed doen.

 

Op een morgen in de kerk te Volos werd een collecte gehouden voor jonge wezen onder de vluchtelingen. Helaas kon er vanwege Corona niet worden gezongen, maar tijdens de collecte speelde de ouderling toch op de piano. Hij speelt erg goed en ik ken hem ook als een serieus en nadenkende man. Des te groter was mijn verbazing dat hij midden in de hete zomer een kerstliedje speelde. Mijn eerste gedachte was: ‘hij beseft zeker niet dat het een kerstliedje is, wat dom’. Als vanzelf ging ik de woorden mee neuriën: ‘Er was een kindeke geboren op aard... 't kwam op de aarde en 't had er geen huis, ‘t kwam op de aarde en ‘t droeg al Zijn kruis; ‘t kwam op de aarde voor ons allemaal! ...

Heel opmerkelijk, maar kennelijk had hij er goed over nagedacht!

 

Tenslotte, namens de mensen in Mylotopos mag ik alle gulle gevers uit Nederland hartelijk bedanken. Ze voelen zich gesteund door de Nederlandse medechristenen. We weten, de Heere heeft de blijmoedige gever lief!

Mocht u dit werk voor de vluchtelingen een warm hart toe dragen en financieel willen steunen dan kan dat via NL33RABO 0376275944 t.n.v. J.W. van der Jagt onder vermelding van ‘Vluchtelingenhulp Griekenland’.